Strona:F. Antoni Ossendowski - Biały Kapitan.djvu/222

 — Zjem i baraninę, i potrawkę, i słoninę, z pieprzem i bobem oraz bez pieprzu i bez bobu! — zawołał Rudy Szczur.
 — Zgadzam się z waszem zdaniem, szanowny hidalgo, — rzekł poważnym głosem Kula Bilardowa, — z małą jednak poprawką, a mianowicie, aby wszystkiego było w obfitości, w wielkiej obfitości!
 — Załoga na rufę! — rozległa się komenda z mostku.
 Nowi majtkowie pobiegli i stanęli w szeregach.
 — Do tylnego kasztelu — na strawę! — doszła nowa komenda i bosmański gwizdek.
 — Biegiem, biegiem, — komenderował Kula Bilardowa, — bo wystygnie, bo wystygnie!
 Po obiedzie „Witeź“ wyciągnął kotwicę, wywiesił ustawową flagę sygnałową i, ryknąwszy przeciągle, popłynął Tamizą, szybko sunąc z prądem ku morzu.
 Na mostku stał Pitt Hardful, zamyślony głęboko.
 Na dole tuż przy spardeku rozległ się nagle głos Juljana Miguela:
 — Widzisz, mały Lark, wychodzimy na drogę uczciwego życia. Uważaj! Droga ta jest najprostsza, zbłądzić na niej nie można, gdyż ma tylko jedno skrzyżowanie. W poziomym kierunku — do celu, w pionowym — na dno oceanu. Obydwa kierunki są dobre, bo wyraźne i jasne, jak Boży dzień!
 — Ja wolę poziomy kierunek! — zaśmiał się chłopak.
 — No, i ja też! — zgodził się Miguel.