Strona:F. Antoni Ossendowski - Biały Kapitan.djvu/319

 — Nie mówmy więcej o tem! — powtórzył Nilsen.
 Pitt Hardful spojrzał na zegarek. Waruga jego dobiegła końca. Wydzwonił sygnał nowej zmiany i, gdy zjawili się Mikołaj Skalny i Kula Bilardowa, obaj kapitanowie w milczeniu skierowali się do swoich kajut.
 Pitt, jeszcze słaby i łatwo się męczący, natychmiast położył się do łóżka. Nie słyszał, że ktoś podszedł do drzwi jego kajuty i długo stał.
 W półgodziny później na mostek wszedł kapitan Nilsen, spojrzał na kompas, przejrzał uważnie mapę i rzekł, zwracając się do Mikołaja Skalnego:
 — Nie mogę spać, bosmanie, więc zastąpię ciebie na warudzie. Gdy się zmęczę, — zawołam. Idź!
 Olbrzymi Kaszub, mocno podchmielony od Hammerfestu, gdzie spotkał w szynku starych znajomych, skwapliwie skorzystał z rozkazu kapitana.
 Na mostku pozostali Nilsen i stojący przy kole sztorwałowem Kula Bilardowa.
 Nilsen jeszcze raz spojrzał na mapę i rzucił rozkaz sternikowi:
 — Trzymać na SW!
 — Trzymać na SW! — powtórzył nauczony przez czas pływania łysy komik.
 „Witeź“ gwałtownie zmienił kierunek, zawracając na południe.
 W godzinę później od prawej burty zamajaczyły skaliste brzegi wysp.
 — Lofoty... — szepnął Nilsen i zacisnął zęby.
 — Sztorwał przełóż na W! — rozkazał kapitan.
 — Sztorwał na W! — odpowiedział sternik.
 Nilsen zbiegł na pokład i rozejrzał się.