Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/103

powstrzymać, aby nie dodać w duchu: „Tak mówił Zaratustra.“
 — Jadowite z pani ziółeczko! — zaśmiał się Panin dolewając wina coraz bardziej rozgadanemu ziemianinowi.
 — Tak mówił Zaratustra! — odcięła się natychmiast.
 Po obiedzie przeszli do salonu, gdzie Lejtan mógł przez chwilę porozmawiać z Manon bez świadków.
 — Panno Brissac! — szepnął błagalnym głosem. — Nie umiem nic ukrywać. Pani widzi i czuje to, czego ja sam nie potrafię objaśnić, lecz ja wiem, że muszę panią widywać, że jest w tym coś tak dla mnie nieodzownego, jak powietrze, woda i słońce. Błagam panią!
 Zarumieniona, zamyśliła się na chwilę i szepnęła:
 — Za pół godziny wychodzę. Odprowadzi mnie pan do domu?
 — Panno Manon! — wyrwało się Ernestowi radosne westchnienie.
 Śpiesząc się i parząc sobie język wypił filiżankę kawy i pożegnał towarzystwo.
 — Do jutra, Promyczku! — rzekł do niego Panin, wychodząc z nim do holu.
 — Dziękuję ci, dziękuję... za wszystko! — zawołał Lejtan i, porwawszy księcia, długo ściskał go i całował, wykrzykując: — Jestem strasznie szczęśliwy!
 — Manon Brissac? — zapytał szeptem książę Roman mrużąc oko.