Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/105

trząc na Ernesta zaczęła szeptać z trwożnym wyrazem w oczach:
 — Niech pan ucieka... ucieka od tych ludzi — księcia i Sprogisa! Niech pan wystrzega się ich!
 — Strzec się Sprogisa? — zawołał prawie oburzony Lejtan.
 — Tak! — szepnęła. — Wiem o czymś, co mi się wydaje potwornym, równym zbrodni. Nie mogę o tym powiedzieć panu ani nikomu. Nie chciałabym jednak, aby pan ucierpiał w jakikolwiek sposób... Tymczasem mam głębokie przeświadczenie, że bliski stosunek pana do tych ludzi jest niebezpieczny.
 — Cóż może mnie spotkać od nich? — pytał zdumionym i niespokojnym głosem.
 — Nie wiem! — odparła. — A teraz muszę już pana pożegnać. Jestem w domu.
 Lejtan złożył ręce błagalnie.
 Zrozumiała ten ruch i rzekła:
 — Chciałabym ostrzec pana przed niebezpieczeństwem, ochronić od czegoś, co panu zagraża. Ile razy pan zechce... poradzić się mnie, — to proszę! O tej porze codziennie wracam tą drogą. Możemy się więc spotkać...
 — Dziękuję pani! — szepnął gorąco. — Niech pani, broń Boże, nie podejrzewa mnie o coś złego! Jest pani dla mnie jak święta Cecylia dla niewinnie skazanych na śmierć chrześcijan!
 — Proszę tak nie mówić — upomniała go z wymówką. — Brzmi to jak bluźnierstwo i... przeraża mnie nawet mimo woli...
 Kiwnęła mu główką i znikła w bramie.