Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/178

tysiące myśli i wrażeń! Zwyciężysz Panina! Czy już wiesz, że wielki książę nabył twój obraz?
 Sprogis odetchnął z ulgą i kiwnął głową.
 — Tak! — odparł. — To daje mi możność wyjazdu za granicę. Jadę pojutrze...
 — Już? — spytał Lejtan, zwieszając głowę.
 — Już! Dość się naharowałem w tej nieprzerwanej szarudze pracy! — wybuchnął Wiliums. — Na szeroki świat!... Na południe!
 Urwał i zamyślił się jak gdyby coś sobie przypominając.
 — W marzeniach swoich inaczej, co prawda, wyobrażałem ten dzień — mruknął nieszczerym, zgrzytliwym tonem. — Myślałem, że pojedziemy razem... Teraz wszakże jest to niemożliwe... Ty pozostajesz w sieciach, cha-cha-cha! — w „słonecznych sieciach“ księcia Panina!...
 — Mylisz się, Wiliumsie, jestem już w innych sieciach... sieciach miłości! — szepnął Ernest i ożywiając się nagle, opowiedział mu o swym uczuciu do Manon Brissac i o zamiarach na przyszłość.
 Sprogis słuchał uważnie, patrząc w okno i ćmiąc papierosa. Wreszcie zawołał ze źle ukrytą radością:
 — No, widzisz zatem sam, że nie możemy pojechać razem!...
 — Istotnie! — zgodził się Ernest, czując w sercu żal do przyjaciela za ten radosny okrzyk. — Zresztą — od dawna już coś stanęło między nami, Wiliumsie, i od tego czasu nie marzyłem już o wspólnej z tobą podróży.
 Sprogis zerwał się z miejsca i cisnąwszy papieros na podłogę stanął przed studentem.