Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/210

się sączyć po nerwach i mięśniach, aż rozbiegł się po skórze tysiącami zimnych, ostrych wężyków.
 — Dlaczego panowie się rozstali? — rzucił dodatkowe pytanie sędzia.
 Lejtan spuścił głowę i milczał. Jakiś głos ostrzegawczy podszepnął mu, aby się namyślił nad tą nader ważną odpowiedzią, od której zależeć miało to, co się czaiło w niedalekiej już przyszłości.
 Nieśmiałym ruchem podniósł głowę i nie patrząc na sędziego szepnął:
 — Poróżniliśmy się ze Sprogisem...
 — To się zdarza! — kiwając głową mruknął sędzia. — Nie śmiem pytać o przyczyny niezgody, bo to sprawa prywatna... Więc powracam do sprawy! Sprogis nie zjawił się dziś u mnie i — nie zjawi się, panie Lejtan... Pański przyjaciel wyjechał dziś do Paryża...
 Lejtan zerwał się gwałtownie czując jednocześnie, że ziemia usunęła mu się spod nóg i że runął w przepaść.
 — Wiliums wyjechał... wyjechał?... — szeptał drżącymi ustami.
 — Dlaczego zdziwiło to pana i tak bardzo wzruszyło? — ożywiając się raptownie zapytał Stawrowski. — Czyżby pan nie wiedział, że Sprogis wybiera się za granicę?
 Lejtan zupełnie wyczerpany osunął się na krzesło.
 — Miał wyjechać dopiero jutro... — wybełkotał.
 — Coś musiało zmienić jego postanowienie — jak gdyby starając się go uspokoić zauważył sędzia. — Zwykła rzecz... nie widzę w tym nic dziwnego...