Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/236

 Odłożywszy wreszcie słuchawkę szybko się ubrał i wyszedł.
 Był bardzo znużony, czuł dziwny niepokój, niezadowolenie i nieznośne bicie serca.
 Po jego odejściu sekretarz zatelefonował do więzienia. Długo nie mógł otrzymać połączenia; gdy wreszcie odezwał się dyżurny dozorca, zakomunikował mu rozkaz sędziego śledczego.
 Senny, ochrypły głos odpowiedział mu:
 — Ernest Lejtan?... A, właśnie!... Przywieziono go i zamknięto w osobnej celi... Skorzystał z tego i powiesił się na rzemyku od spodni... Telefonowaliśmy wszędzie, szukając naszego lekarza... Wreszcie przyjechał i stwierdził zgon.
 — Proszę w takim razie spisać protokół i załączyć orzeczenie lekarza — obojętnym głosem przypomniał dozorcy niezbędną formalność sekretarz i przerwał rozmowę.
 Ziewając chował do szafy papiery i mruczał do siebie:
 — Nareszcie... koniec!... Spać!
 Zgasił światło, a spostrzegłszy pierwszy brzask zaklął z cicha:
 — Już świta... Psia służba!