Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/255

nem... Pastor wyjechał do doktora Zende. Mieszka teraz w Salis... nad morzem...
 — W Salis... u doktora Zende? — powtórzył Sprogis.
 — Tak! — potwierdziła kobieta. — Pastora przewieziono tam przed trzema dniami...
 Sprogis mruknąwszy coś odszedł.
 Powrócił na stację i siedział aż do rana czekając na najbliższy pociąg. W drodze dwa razy się przesiadał i dopiero przed trzecią dojechał do ubogiej, nadmorskiej mieściny rybackiej.
 Dźwigając walizkę wypytywał o dom doktora. Wskazano mu go. Stał w środku miasteczka.
 Sprogis w tym samym stanie zobojętnienia, które zawładnęło nim po zrzuceniu z pociągu ścigającego go wywiadowcy, zadzwonił i wszedł do czyściutkiej sieni, gdzie pachniało karbolem i eterem.
 — Chciałbym się widzieć z pastorem — rzekł do lekarza, który mu sam otworzył drzwi. Nic więcej nie mówiąc stanowczym ruchem postawił walizkę przy piecu i zdjął palto.
 Doktór patrzał na niego z zakłopotaniem.
 — Pastor jest bardzo słaby... coś na kształt paraliżu... Jeszcze nie wiem, czym się to może skończyć... — szeptał poprawiając okulary.
 — Ja na krótko tylko... Mam nadzieję, że moja wizyta nie zaszkodzi mu — mruknął cicho Sprogis i nawet uśmiechnął się, czym ostatecznie przekonał lekarza.
 Doktór poprowadził go przez salonik, gdzie stały meble w białych pokrowcach, i ostrożnie uchylił drzwi.