Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/47

 Sprogis zaklął z cicha, Lejtan skulił się, zarumieniony po uszy.
 Kelner zniknął na długo, aż wreszcie postawił przed nimi nakrycia, od niechcenia cisnął na stół niklowy półmisek ze sznyclami i rzucił w przestrzeń:
 — Za chwilę przyniosę to... piwo.
 Sprogis wyczuł pogardę lokaja i wstrętne, chamskie znęcanie się nad skromnymi gośćmi. Zacisnął szczęki, że aż guzy mu wyrosły poza uszami, i dobitnie wycedził:
 — Przyniesiesz, drabie, piwa, a jednocześnie — butelkę... szampana!
 Lokaj wyprostował się nagle i schylił w niskim ukłonie.
 — Słucham, jaśnie panie... A jaka marka? Słodkie czy wytrawne?... — jąkał się sepleniąc z nadmiaru służalczej uniżoności.
 Sprogis nie patrząc na niego burknął:
 — Marka obojętna, aby tylko...
 — Wytrawne? — poddał kelner, niżej jeszcze schylając gruby, czerwony kark.
 — Tak... — skinął głową malarz.
 Lokaj pobiegł spełnić rozkaz, a Lejtan zaśmiał się z ulgą:
 — Chamska gęba i gorsza jeszcze chamska natura...
 Sprogis wydymał wargi z cichym zadowoleniem. Uspokoił się i nabrał od razu pewności i swobody ruchów. Zbył żartem natrętną kwiaciarkę, a panience, namawiającej go do kupna wyświechtanej i zmiętej lalki, coś szepnął do ucha, że aż wybuchnęła śmiechem. Przycisnęła się doń gorącym,