Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/90

dało mi się, że słyszę coś innego... co budzi mimowolny strach!
 — Pani mnie prowokuje? — spytał Sprogis.
 Lejtan przykrywając usta dłonią kilka razy podskoczył na jednej nodze i z trudem wstrzymując się od śmiechu, mruknął do siebie:
 — Wiliums flirtujący? Koniec świata!
 Tymczasem rozmowa za drzwiami stawała się coraz głośniejsza.
 — Zeszliśmy na śliskie tory! — zauważyła pani Zenaida. — Ale żarty na stronę! Pan mi doprawdy imponuje, bo czuję w panu wielką siłę nienawiści, która przed niczym się nie cofa!
 Po chwili rozległ się głos malarza:
 — Czyż pani przypuszcza, że kłami i pazurami nie należy bronić swego miejsca na ziemi?
 — O, tak! — zawołała. — Szczęśliwy jest ten, co tak myśli i tak postępuje! Ja, niestety, nie umiem i nie mogę się zastosować do tej recepty. Niech mi pan powie szczerze, czy mógłby pan zabić na przykład?
 Sprogis zwlekał z odpowiedzią, aż wreszcie mruknął zwykłym swoim ponurym głosem:
 — Myślę, że tak, jeżeli...
 — Bez żadnego „jeżeli“! — przerwała mu. — Niech pan nie poniża się w moich oczach! Ujrzawszy pana po raz pierwszy, odniosłam to wrażenie a teraz jestem tego najzupełniej pewna! Czasem nawet boję się trochę, lecz jednocześnie — korzę się przed charakterem pana!
 Lejtan zawiązując sobie krawat pomyślał:
 — Madame Zenaida galopuje w tym flircie, że aż się kurzy!