Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/110

82

GASNĄCE OGNIE

 Ojcze przebacz im, albowiem nie wiedzą co czynią!
 Żal szczery i wyrzuty sumienia ogarnęły duszę moją.
 Długo pozostawałem samotny, nieruchomy i zamyślony.
 Może wszystko to, co jest, być powinno, aby się spełniło, co ma być spełnione.
 Może stoi to w wyrokach Bożych, aby w ludziach budzić uczucia, nic wspólnego z ziemią nie mające?
 „O, Jesu, splendor aeternae gloriae, solamen peregrinantis animae: apud te est os meum sine voce et silentium meumloquitur tibi!“
 Niezawodnie tak samo myśleli stronnicy Chrystusa, gdy podżegany przez starszyznę motłoch jerozolimski żądał od Piłata:
 — Wypuść nam Barabasza, a Jezusa ukrzyżuj!
 Usta uczniów i naśladowców Nazareńczyka milczały w tej strasznej chwili, albowiem miało się dokonać to, co przepowiedzieli Prorocy.
 Milczeli też wtedy, gdy Judasz w ręce wrogów wydał Chrystusa.
 Jeden tylko z uczniów odważył się na czyn protestu i obrony Mistrza.
 Inni milczeli, strachem zdjęci, lub bezsilni wobec konieczności wypełnienia proroctwa o Mesjaszu...
 Silentium meum loquitur Tibi...
 Czułem to w tej godzinie wieczornej, gdy księżyc srebrzył krzyż na bazylice, a głosy ludzkie zacichały powoli, przyziemne, bluźnierczo-zuchwałe.
 Teraz zaś wołam gorąco z głębi stroskanego serca:
 Albowiem wszyscy synami Bożymi jesteście przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie.
 Nie jest Żyd, ani Greczyn, nie jest niewolnik, ani wolny, nie jest mężczyzna, ani niewiasta; albowiem wszyscy wy jedni jesteście w Chrystusie. A jeźliście wy — Chrystusowi, tedyście — nasieniem Abrahamowem, dziedzicami wedle obietnicy.