Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/13

3

KU SŁOŃCU

 W toalecie niema wody. Mówię o tem konduktorowi.
 — Cóż pan chce?! — odpowiada spokojnie — Jest to rumuński wagon! Wszystkie rury popsute, albo zatkane...
 Mruknął coś i odszedł.
 Na granicy wszczynam rozmowę z konduktorem rumuńskim znowu o wodzie.
 Wzrusza ramionami i mruczy:
 — W Polsce nikt nie pamięta o napełnieniu rezerwuaru!
 Odchodzi dumnie wyprostowany i oburzony.
 Stoimy na granicznej stacji dwie godziny.
 Ruszamy w dalszą drogę. Umywalnia nieczynna.
 — W Rumunji nikt nie pamięta o napełnieniu rezerwuaru... — myślę i zaczynam się myć wodą sodową.
 Nabyłem dwie butelki od chłopca, sprzedającego limonjadę, karmelki i obwarzanki.
 Słońce już mocno dogrzewa i nie tylko poto tkwi na niebie, aby ludzie wiedzieli, że to już dzień.
 Od granicy polsko-rumuńskiej do Czerniowic spostrzegam ślady surowej zimy, która zabrnęła aż tu.
 Sady owocowe zniszczone, zdziesiątkowane.
 Jadąca w moim przedziale sędziwa staruszka opowiadała mi, że mrozy dochodziły do 30 stopni.
 Słońca! Słońca prawdziwego, gorącego, zawsze zwycięskiego!
 Zbliżamy się do Czerniowic.
 Tu i ówdzie pozostały jeszcze okopy, głębokie transze, ogrodzenia z drutu kolczastego — ohydne ślady potwornych stóp wojny.
 Krzyże samotne i po kilka, grupami stojące naraz, kopce porzucone, zaniedbane cmentarze wojskowe — kto ma o nich pamiętać? kto ma podnosić upadające krzyże?
 Leżą tam przybysze, obcy tej ziemi, leżą ludzie, przynoszący mord i zniszczenie...
 Nadpływają wspomnienia z czasów wielkiej wojny.
 Byłem tu na Bukowinie niegdyś, widziałem czarne i brunatne dymy, snujące się po zielonej równinie i przysłaniające widnokrąg. Paliły się wioski, tryskały ogniem pękające pociski, na niebieskiem tle nieba niewidzialna ręka haftowała białe, puszyste kwiaty wybuchających szrapneli.