Tak też jest z tą zagadkową Ofirą.
Angielscy archeologowie, zawdzięczając przypadkowemu wykryciu przez inżynierów-górników ruin Cimbabwe, mogą pisać teraz mądre traktaty na ten temat. Tymczasem biorę słownik biblijny o. A. Calmeta z r. 1730 (T. III, str. 92) i dowiaduję się, że Juan Dos Santos na początku wieku 18-go twierdził, iż mieszkańcy Melindy lub Sofali, posiadają podania, a nawet jakieś dowody, że król Salomon co trzy lata przysyłał tu swoją flotę po złoto. Kopalnie znajdowały się w głębi kraju, w pobliżu góry Fura, gdzie przechowały się ruiny starożytnego zamczyska, w którym, jak głosi legenda, mieszkała królowa Saba, władczyni Ofiry.[1]
Nic nowego pod słońcem!
Podczas, gdy właśnie studjowałem zagadnienia Ofiry, odwiedził mnie mój znajomy — inteligentny, prawdziwy, bo w trzeciem pokoleniu, Żyd palestyński, i zaproponował mi przechadzkę po Jerozolimie współczesnej, na co się chętnie zgodziłem.
Odrazu, ma się rozumieć, zaprowadził mnie do nowej dzielnicy izraelickiej. Ujrzałem szereg bardzo malowniczych will bogatych Żydów, ogrody, muzeum, szpital, obsługujący całą Palestynę, szczególnie w wypadkach zastosowania chirurgji.
Dzielnicę tę zamieszkali Żydzi, którzy przenieśli się do grodu Dawidowego, nie poto, aby we łzach i tęsknocie po zburzonej świątyni i utraconej wielkości królestwa gnieździć się w ciasnych, brudnych barłogach starej dzielnicy, marząc o śmierci w pobliżu Kotel-Maarawi (murze płaczu).
Mieszkańcy Nowej Jerozolimy chcą żyć nowem, pełnem życiem, dążą do panowania nad dawną stolicą Salomona i do rozpowszechnienia swych wpływów na cały kraj, a nawet kto wie, — na ościenne, „barbarzyńskie“ mrowie Arabów różnych szczepów, nieraz beznadziejnie poróżnionych pomiędzy sobą.
- ↑ Istotnie Rudolf i Hieronim Almeida w swojej „Historji Etyopji“ (1650 r.) przytaczają słowa murzynów, twierdzących, że Saba, królowa żeńskiej dynastji, była władczynią krainy Monomotapa i odwiedziła Salomona w r. 988 przed N. Chrystusa.
