Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/178

138

GASNĄCE OGNIE

skiego. Malarstwo, rzeźbę, grafikę, snycerstwo i artystyczną ceramikę wykładają wybitni artyści. „Bezalel“ przyłączono do muzeum narodowego ze stałą wystawą i ofiarowaną przez Józefa Schonthala galerją prac dyr. Szatza. Są to obrazy i rzeźby na biblijne i apokryficzne tematy: prorocy Eljasz, Jeremjasz, Judyta; sceny i typy z religijnego życia Izraelitów oraz portrety znakomitych działaczy świata żydowskiego: Wizego, Szechtera, Herzla, Deutscha, Warburga, Nordau, Trumpeldora itd. Dzieła te stoją na wysokim poziomie artystycznym.
 Piękne są plansze Rabana, pracującego nad ilustracjamy do Starego Testamentu, oraz obrazy i rzeźby S. Hirszenberga, Szura, Eisenberga, Izraelsa, Libermana, Antokolskiego, Lewitana, Pasternaka, Pilichowskiego i innych.
 W muzeum wśród wykopaliskowych, bardzo nieraz rzadkich przedmiotów, jak naprzykład fenickich, żydowskich i rzymskich naczyń szklanych i terakotowych, monet, broni, sprzętu kościelnego, rzuca się w oczy ozdobna witrynka z artystyczno-sznycerskiemi wyrobami S. Ruchmowskiego.
 Dyrektor muzeum i szkoły p. B. Szatz pokazał mi misterne „tory“, medale, różne przedmioty, wykonane przez tego wybitnego artystę.
 Wreszcie zwrócił uwagę moją na filigranową tiarę.
 Tiara? Ruchmowski?...
 Ta asocjacja wywołała we mnie jakieś zatarte wspomnienia.
 Zapytałem p. Szatza o Ruchmowskiego.
 Roześmiał się chytrze i zawołał:
 — Ach, to ten, któremu polecono wykonać starożytną tiarę Setifarnesa na podstawie wzorów!
 Odrazu wszystko sobie przypomniałem!
 Ruchmowski, żydowski jubiler z Rosji, na czyjeś zlecenie sfabrykował historyczną tiarę, a ktoś inny zakopał ją na kilka lat do ziemi, nadając jej patynę minionych wieków. Później sprzedano ją do Luwru, jako najprawdziwszą. Była ona ozdobą znakomitego muzeum do czasu, aż się zjawił jakiś archeolog i dowiódł fałszerstwa. Ruchmowski podobno wykonywał później dla tegoż Luwru kopje różnych innych starożytności. Niezawodnie, jest to wyjątkowo zdolny majster i artysta w swoim zawodzie, lecz nie myślę, żeby