Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/343

281

CIENIE... CIENIE...

 Czy parlamenty i rządy nie sporządziły dotąd bilansu, ile ta polityka „półkolonji“ przynosi państwom europejskim, a ile za to żąda od nich?
 Czy nie świta już w głowach polityków myśl, że gra nie jest warta zachodów?
 Czy nie wyczuwa się jeszcze w powietrzu burzy, jako plonu zasiewu wiatru?
 Lecz oto i przeprawa przez Eufrates...
 Znam już ten prom, tych przewoźników i ich ubogie szałasy.
 Musimy czekać, bo prom uczepił się przeciwległego brzegu.
 Wychodzę z autobusu, żeby zrobić kilka zdjęć fotograficznych.
 Od strony Bagdadu nadbiegają dwa samochody, piękne Packardy. W każdym z nich znajduje się po czterech pasażerów i sporo bagaże, umieszczone na stopniach wozów.
 Stają tuż za autobusem Nairna, przegradzającym im drogę.
 Wdrapuję się na wysoką wydmę, aby ogarnąć aparatem większą przestrzeń.
 Z jednego z samochodów wyskakuje dwóch pasażerów i podbiega do drugiej maszyny.
 Zdejmują hełmy i pytają zniżonemi, pełnemi służalczej troski głosami:
 — Jak się czuje wasza cesarska mość...
 — Dziękuję, panowie, zupełnie dobrze! — brzmi odpowiedź.
 Uważnie przyglądam się mówiącemu.
 Nie mogę ochłonąć ze zdumienia! Przecież ja znam tego młodzieńca?
 Prawda, że zapuścił on teraz wąsy i bródkę i stał się jeszcze bardziej podobny do popularnych portretów tragicznego cara Mikołaja II.
 Przypominam sobie czasy syberyjskich rządów admirała Kołczaka, gdy to pewnego razu gruchnęła wieść, że w stanicy kozackiej nad Irtyszem ukrywa się uratowany cesarzewicz Aleksy, który uniknął strasznego losu całej rodziny, zamordowanej w Jekaterynburgu. Powstało wtedy wielkie poruszenie — radość i konsternacja. „Następcę tronu“ potajemnie wywieziono do Omska i tu wszyscy byli przekonani,