Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/41

27

OD KONSTANCY DO JAFFY

 Hałasując i tupiąc nogami, biegali po pokładzie Simon, Henri i Mignonne, przewodząc całemu tłumowi małych, drobnych pasażerów pierwszej, drugiej i trzeciej klasy.
 Gruby, czerwony kapitan obchodził statek, zaglądając wszędzie i mrucząc prowansalskie przekleństwa, potrzebne mu widać do zdrowia i nikogo nie przerażające.
 Pustynia lazurowa, złota lub srebrna otwierała ramiona na nasze spotkanie.
 Zbliżył się do mnie niemłody już Żyd europeizowany.
 — Zamierza pan przekonać się na własne oczy, jak nasi Żydzi bawią się w Palestynę? — spytał, mrużąc chytre oczy.
 — Bawią się w Palestynę? — powtórzyłem zdumionym głosem.
 Podniósł ramiona i tonem pogardliwym odpowiedział:
 — Naturalnie! Czyż pan może na serjo myśleć, że my — Żydzi, wychowani w warunkach cywilizacji europejskiej, porzucimy wszystko i przeniesiemy się do nagich gór palestyńskich lub do osad w dolinie Saronu i Jezrael?
 — Myślałem... — zacząłem.
 — Mrzonki! To nie dla nas taka zabawa! — zawołał ze śmiechem.
 — Cóż w takim razie myśli Sjonizm? — zapytałem.
 — On nie myśli! — wybuchnął. — Uparcie dąży do stworzenia w Palestynie „żydowskiej ojczyzny“. Ojczyzna — to skomplikowane pojęcie! Musielibyśmy posiadać nietylko poddostatkiem ziemi dla 13 miljonów Izraelitów, lecz odpowiednią ilość miast współczesnych, fabryki, handel, koleje, linje okrętowe. Sjonizm powinien uczynić z Palestyny „świątynię żydowską“, miejsce dla pielgrzymów pobożnych i — to tylko jedynie!
 Zamyśliłem się, bo przypomniałem sobie pewnego starego Żyda-szklarza w Witebsku.
 Opowiadał mi on, że marzeniem jego jest dożyć do chwili, w której będzie wstawiał szyby w oknach odrestaurowanej świątyni Salomonowej w Jerozolimie.
 Mój towarzysz podróży tymczasem mówił dalej:
 — My potrzebujemy mieć swój Rzym, swoje Lourdes! Nie możemy pogodzić się z myślą, że naród izraelski, mający takie wpływy i znaczenie w politycznem życiu świata, zmuszony