Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/411

341

ZDRADA JAHEL

 Usiadła, znużona wrzącą w niej walką sił nieznanych i burzliwych.
 Dzieci podbiegły do niej i tuliły się, rozbawione.
 Obojętnym ruchem głaskała je po kędzierzawych główkach.
 Buntowniczy głos krzyczał prawie, rozsadzając pierś, wezbraną goryczą i nienawiścią:
 — Dla kogo te ofiary? Czy dla tych, którzy przybędą tu, omamieni świętością celu, a potem w udręce tęsknić i rwać się będą do innego życia, którego tu nigdy nie zaznają? Szaleńcy! Nie miłe są Bogu ofiary, rodzące rozpacz i nienawiść!
 Od tego dnia skończyło się szczęście i promienna radość Natana.
 Czuł, że coś się załamało w duszy Racheli. Mówiły o tem wyraźnie jej ponura, przybladła twarz i oczy posępne, bez blasku.
 Nazewnątrz wszystko pozostawało, jak dawniej. Była dobrą żoną i troskliwą matką. Tylko robiła wszystko jakoś inaczej, niby pod przymusem, z wysiłkiem i bez wesołości.
 Natan i teraz pochylał się nad śpiącą żoną, lecz nie szeptał już przychodzących mu do głowy słów z pieśni Salomona; strwożony zaglądał w twarz Racheli, nadsłuchiwał i myślał boleśnie, pełen złych przeczuć i pytań dręczących.
 Trapił się niepewnością i niejasnością niewymownie.
 Jeszcze bardziej pochylił się ku ziemi, twarz mu wychudła, a na skroniach coraz więcej przybywało mu siwych nici.
 Co jej się mogło przydarzyć? Bał się zadać to pytanie Racheli, bo obawiał się, że usłyszy coś, co odrazu rozbije i zburzy całe życie ich. Postanowił czekać, aż wszystko samo się wyjaśni. A może przeminie nieznane nieszczęście, które stanęło na progu jego domu? A może...
 W takiej męce przetrwali oboje jeszcze kilka miesięcy.
 Pewnego razu przed domem Natana zatrzymał się samochód.
 Gospodarz był w polu, a Rachela krzątała się koło obory.
 Ktoś zawołał na nią po imieniu i dodał jej nazwisko panieńskie.