Strona:F. Antoni Ossendowski - Gasnące ognie.djvu/92

68

GASNĄCE OGNIE

wpierw Symonowi, a później wszystkim jedenastu Apostołom i, podług podania, Matce Bolesnej tuż u stóp Golgoty...
 — Proszę już wychodzić! Tu niewolno pozostawać tak długo! — posłyszałem nagle niecierpliwy głos, mówiący po francusku.
 Obejrzałem się.
 Brodaty, z rozwichrzoną grzywą czarnych włosów mnich grecki zaglądał do kaplicy Grobu Świętego i niedowierzającemi, biegającemi oczyma patrzył na mnie.
 Poznałem tego mnicha. Byt to ten sam, którego widziałem już, wchodząc do kaplicy. Siedział wtedy rozparty na ławce, naprzeciwko wejścia i ziewał, drapiąc się w głowę.
 Nic nie odpowiadając, podałem mu pięć piastrów.
 Obejrzał monetę starannie, mruknął i odszedł.
 W kilka minut po nim opuściłem grób Zbawiciela.
 Ujrzałem dyżurnego mnicha. Siedział na tejże ławie i rozmawiał z innym, śmiejąc się na głos. Trochę na uboczu dwóch zakonników abisyńskich karmiło rudą kotkę...
 Na chórze śpiewali mnisi greccy, czy ormiańscy.
 Z głębi kaplic, ukrytych za grubemi kolumnami, dochodziły pienia, odgłosy dzwonków, łacińskie, greckie, słowiańskie słowa liturgiczne.
 W głównej nawie nikogo więcej nie było.
 Usiadłem na krzesełku trzcinowem, stojącem pod murem.
 Natychmiast wyrósł przede mną jakiś mały staruszek, sądząc z pół-świeckiego, pół-duchownego ubrania, — zakrystjan, albo wprost służka kościelny.
 Pomarszczona dłoń wyciągnęła się ku mnie prosząco.
 Schwyciwszy datek, staruszek pokulał ku siedzącym mnichom.
 Nareszcie pozostałem sam.
 Myślałem o tem że jestem u podnóża Golgoty.
 Tu gdzieś, może, o kilka kroków odemnie rzymscy żołnierze rozciągnęli znużonego Chrystusa na krzyżu i wbili duże gwoździe w Jego dłonie i święte stopy, a później klnąc, podnieśli ciężki krzyż i ustawili go, aby wszyscy w Jerozolimie widzieć mogli, że stało się zadość zemście kapłanów i nienawidzących Nazareńczyka faryzeuszów i cel-