Strona:F. Antoni Ossendowski - Na skrzyżowaniu dróg.djvu/139

 — Proszę oddać mój bilet pannie Gwandolinie! — rzekł do portjera skromnego hoteliku przy nieznanej, małej uliczce.
 — O, panie! — zawołał portjer. — Panna Gwandolina nigdy nie przyjmuje nikogo!
 — Dobrze! — rzekł książę. — Zaraz napiszę kilka słów i proszę o oddanie biletu. Mam bardzo pilny interes.
 Poważny ton i 10-frankowy papierek wywarły pożądany skutek.
 Portjer odszedł, lecz przybiegł natychmiast, wołając:
 — Panna Gwandolina bardzo prosi pana! Jakie szczęście! Biedaczka tak rozpaczała!
 Książę Bryński zapukał i wszedł. Mały pokoik, oświetlony lampką pod żółtym abażurem, był zawieszony reklamowemi afiszami, portretami tancerki, wstążkami i papierowemi wachlarzami, otaczającemi dużą fotografję sędziwej kobiety. Pośrodku pokoju stała Senorita Gwandolina w swoim stroju teatralnym z zapłakanemi oczami i przycisnąwszy ręce do piersi, patrzyła na gościa wzrokiem pełnym nadziei i źle ukrytej nieufności.
 — Znalazłem przed teatrem list, adresowany do pani — zaczął książę po francusku. — Obawiałem się oddać go przez odźwiernego, chciałem doręczyć osobiście. Nie spodziewałem się, że zwłoka pociągnie za sobą tak przykry wypadek. Proszę mi wybaczyć!
 Mówiąc to, podał tancerce dużą, szarą kopertę.
 — Matko Boska, dzięki Ci! — wyrwał się Gwandolinie polski okrzyk.
 Zdumieniu księcia nie było granic. Ochłonął wkrótce i kłaniając się, rzekł:
 — Podwójnie mi przyjemnie, że to rodaczce okazałem taką przysługę, chociaż trochę spóźnioną, za co jeszcze raz przepraszam panią! Teraz odejdę, bo uczyniłem wszystko, co odemnie zależało.
 — O, niech pan pozostanie jeszcze trochę! — zawołała Gwandolina. — Jestem tak bardzo wdzięczna panu. Portjer zaraz przyrządzi dla nas herbatę.
 — Dziękuję pani! — natychmiast zgodził się książę i zdjąwszy płaszcz, usiadł.
 Tancerka coś mówiła do portjera, ten uśmiechał się i kiwał głową.