Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/121

 — Panie poruczniku, panie poruczniku! Czy słyszycie mnie?
 Węcławowicz, zebrawszy wszystkie siły, jęknął.
 Wtedy Andruszka przeżegnał się pobożnie i, wyjąwszy flaszkę z wodą, zaczął wlewać łyk po łyku do ust oficera.
 — To dobre! — mruczał przytem. — Na połowę z gorzałką.
 Gdy oficer trochę wrócił do przytomności, żołnierz wziął go na szerokie bary i spokojnie poszedł w stronę rosyjskich okopów.
 Wyratował go wtedy Andruszka, którego uważano za najgłupszego dragona w pułku.
 Później, gdy rosyjska armja rozpadła się, a dowództwo przeszło w ręce żołnierzy-bolszewików, Węcławowicz postanowił drapnąć do tworzącego się wtedy korpusu polskiego, ale żal mu było ordynansa.
 Pewnego razu zawołał go do siebie i zapytał:
 — Jak ci się, Andruszka, podoba nowe „naczalstwo“?
 Żołnierz splunął i odpowiedział też pytaniem:
 — Co się ma podobać naczalstwo, które ja mogę bić po mordzie, kiedy mi się tylko zechce?
 — Słuchaj, przyjacielu! Ja jutro jadę do polskiego korpusu, czy pojedziesz ze mną? Białorusini