Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/132

 — A kto tam?
 — Do księdza dziekana po spowiedź! — odezwał się komisarz.
 — Zaraz zapytam księdza, — brzmiała odpowiedź.
 — A śpiesz się, bo mróz!
 Za kilka minut pachołek wrócił i rzekł:
 — Ksiądz kazał puścić, skoro do spowiedzi...
 — Do spowiedzi, do spowiedzi! — potakiwał komisarz.
 Gdy się drzwi otwarły, banda wpadła na schody i wdarła się do mieszkania księdza.
 — Gdzie wasz pop? — krzyknął komisarz, mierząc do pachołka z rewolweru.
 — W tamtym pokoju oczekuje — jęknął drżący, wylękniony chłopak.
 Komisarz pchnął nogą drzwi i wszedł, a za nim wtargnęli z tupotem ciężkich butów i trzaskiem karabinów żołnierze.
 Komisarz, który ułożył już sobie obelżywe powitanie księdza, stanął jak wryty, a żołnierze mimowoli wyprostowali się i nie śmieli iść naprzód.
 W oświetlonym pokoju, oparty ręką o stół stał ksiądz Światopełk-Mirski, „kniaź-ksiądz“, jak go nazywali Białorusini. Wyniosła, potężna postać, wspaniała, dumna, pańska twarz i szare, przenikli-