Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/135

 — Jesteście więc księciem Światopełk-Mirskim? — dopytywał się bolszewik.
 — Jestem księdzem katolickim Światopełk-Mirskim — poprawił go znowu ksiądz.
 — Zdradziłeś Rosję dwukrotnie! — zapiszczał inny sędzia, rudy, jak marchew, wyrzucając ślinę z ust przy każdem słowie.
 — Nie wiedziałem tego! — uśmiechnął się ksiądz, bacznie patrząc na sędziów.
 — Pochodząc od carów rosyjskich, stałeś się Polakiem, szerzyłeś polskość wśród Białorusinów, zakładałeś polskie szkoły, katolickie kaplice — to jedna zdrada, tylko carski rząd ciebie zato nie powiesił, bo był głupi! Druga zdrada — zacząłeś pomagać organizacjom wojennym polskim, harcerskim drużynom, w jakieś konszachty wchodziłeś z wojskami polskich buntowników przeciwko robotniczo-żołnierskiemu rządowi, który potrafi cię ukarać!
 Piszczący i ziejący śliną sędzia kręcił się z wściekłości, bił pięściami w stół i ciężko oddychał, chwytając brudnemi palcami za swoją kędzierzawą, rudą głowę.
 Gdy rudy skończył, ksiądz zaczął mówić niewzruszonym głosem:
 — Synowie mego rodu zawsze byli na służbie Polski, walczyli w jej szeregach i wiarę katolicką