Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/138

Przed tym sędzią stanął ksiądz katolicki, potomek Ruryka.
 — Byłeś w bliskich stosunkach z polskiemi pułkami i organizacjami wojskowemi? — pytał towarzysz Leon, przeglądając plikę papierów, przyniesionych przez konwojujących księdza żołnierzy.
 — Byłem — padła spokojna odpowiedź.
 — Kto stoi na czele tego ruchu, tu na Białej Rusi, i jakie są wasze zamiary?
 — Nazwisk nie wymienię! Co do zamiarów, to powiem, że mamy bronić swego kraju od waszych krwawych i występnych rządów.
 — T-a-a-a-k! — przeciągnął, złośliwie mrużąc oczy, „sędzia“ i, dotykając wykrzywionemi palcami swoich wyrwanych nozdrzy. — Hej, towarzysz Gunia, bywaj!
 Wszedł wysoki, czarny chłop, zarośnięty brodą po same oczy.
 — Nr. 11! — rzucił „towarzysz“ Leon.
 Chłop runął na księdza i zanurzył mu ostrze szydła w lewe oko.
 Ksiądz zbladł straszliwie, zachwiał się na nogach i, ścierając dłonią krew, płynącą mu po twarzy, szeptał:
 — Pod Twoją obronę, uciekamy się, Matko konających...