Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/15

 — Może prędko napisze coś o sobie... — zakończyła swoje opowiadanie i zadumała się ciężko.
 Myśli jej przerwał żołnierz. Surowym wzrokiem patrzał jej w oczy i ponurym, jakimś znękanym głosem cisnął:
 — Nie napisze!...
 — Dlaczego? Wielu naszych już się skomunikowało z rodzinami, będąc w niewoli — mówili pasażerowie, chcąc uspokoić kobietę, która nagle śmiertelnie zbladła.
 — Tam do niewoli nie brano! — odparł żołnierz.
 W przedziale zapanowało milczenie. Matka schyliła głowę na piersi, a dreszcz zimny i przejmujący wstrząsnął tą głową zrozpaczoną, ramionami i kurczowo zaciśniętemi palcami wychudzonych rąk.
 Znowu zabrzmiał ponury głos:
 — Przepadł bez wieści?... Znane bajdy!... Poprostu go zabito i wrzucono do ogólnego dołu razem z swoimi i Moskalami... Przepadł bez wieści!...
 Odchrząknął z jakąś niemą wściekłością i zaczął zapalać papierosa.
 Rozmowa się urwała.
 Pociąg mknął, warczały osie i turkotały koła, a w ich takt biegły myśli pasażerów — tragiczne,