Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/157

bitwy, w którejbyś nie brał udziału. Wszystko się to panu zapisze jako zasługa!
 — Panie generale... — zaczął Strzelecki.
 — Proszę nie przerywać, podporuczniku! — groźnie krzyknął dowódca. — Wiedz pan, że kto tyle usług Ojczyźnie oddał i tu i na innych frontach, na tego są zwrócone oczy wszystkich. Ale też ten powinien poczuwać się do obowiązku, bo to służba!
 Strzelecki pomyślał:
 — Zabijcie mnie wielkim kijem, jeżeli rozumiem, o co mu chodzi! Prawi mi o obowiązku, a czyż ja go nie spełniłem pod Lwowem, Przemyślem, Chyrowem i później, gdy po ranie znowu poszedłem na ochotnika i biję się przez cały czas?
 Generał odsapnął i rzekł:
 — Uradziliśmy powierzyć panu bardzo niebezpieczne zadanie.
 — Rozkaz! — prostując się znowu, odezwał się młody oficer.
 — Proszę słuchać! — poważnym głosem zaczął mówić dowódca. — Pan widzi, że deszcz leje i leje. Jest noc. Nieprzyjaciel wie doskonale, że cztery noce już nie śpimy i nie oczekuje naszego ataku. Atak zaś konieczny! Trzeba z tym frontem skończyć, bo wojska są potrzebne w innych miejscach. O świcie dwie kompanje okrążą Mławę, pan zaś