Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/160

Pluton odrazu zerwał się z miejsca i mknął już ulicą z okrzykami:
 — Niech żyje Polska! Bij! Bij!
 Z domów zaczęli wypadać bolszewicy, zaskoczeni we śnie, więc bez broni, nawet często bez butów.
 Wiara biegła z karabinem w ręku i krzyczała:
 — Poddawać się, psubraty!
 Moskale podnosili do góry ręce i stali, nie wiedząc co z nimi będą czynili „Lachy“.
 — Do kupy wszystkich! — rozległa się komenda Strzeleckiego. — Gnać ich przed plutonem. I dalej pędem, biegiem! Naprzód!
 Przed jednym tylko domem część ludzi Strzeleckiego była zmuszona zatrzymać się. Z poza płotu, rozległy się gęste strzały bolszewików.
 — Kapral! — krzyknął oficer. — Obrzucić dom i podwórko granatami!
 Podczas, gdy polskie granaty ręczne pękały z tyłu, pluton, zasłonięty od przodu kupą jeńców, biegł w stronę gmachu magistrackiego.
 Na placu oddział w jednej chwili rozwinął się w długi szyk i zaczął ostrzeliwać gmach i sąsiednie budynki.
 Wtem zauważył Strzelecki niewielką barykadę, a za nią stojące karabiny maszynowe.
 — Chłopcy, zdobyć maszynki!