Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/186

cząc za panów, tyranów! — zawołał któryś z Moskali.
 — Ja sam sobie gospodarz i pan, a na tyranów mam pięść i karabin, — rzucił żołnierz, nie patrząc na siedzących przy stole.
 — Poddajcie się i proście o łaskę, to was odstawimy do sztabu — rzekł starszy.
 Oficer potrząsnął głową i zawołał:
 — Ja walczę za swoją ojczyznę, mój ojciec walczy w polskich szeregach. Hańbą — byłoby prosić o łaskę! Do niewoli z własnej woli nie pójdę...
 — A ty? — pytano żołnierza.
 Białorusin czy Litwin, który „trzymał“ z Polską, nie raczył nawet odpowiedzieć.
 — Będziesz mówił, czy nie? — rzucił się do niego Moskal i z rozmachem uderzył go w twarz.
 — Rozwiąż mi ręce, a ja ci odpowiem, sobako! — warknął żołnierz.
 Bolszewicy zaczęli się naradzać. Trwało to niedługo. Po chwili wstali i, podchodząc do jeńców, oznajmili:
 — No, chodźcie już! Czas na was!
 Oficer bez słowa skierował się ku drzwiom.
 Żołnierz szedł za nim.
 Obaj zostawiali za sobą krwawy ślad.
 — Przygotuj się na śmierć! — rzekł komisarz do