Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/253

Uczuł straszliwy ból w gnijącej, zaognionej nodze, lecz nagle jakiś głos dobitnie szepnął:
 — Poco? Nie umrzesz dziś w nocy — to umrzesz jutro w dzień...
 — Dojdę! — warknął Bielecki i komuś pogroził pięścią.
 — Dojdę!... — powiedział głośniej, a później krzyczeć zaczął z całej siły jedno tylko słowo:
 — Dojdę! dojdę!...
 Zerwał się i, nie zważając na ból, szedł, prawie biegł doliną, uderzając się o kamienie i drzewa i nie bacząc na kierunek. W oczach mu kołowały zielone ogniki, chyżo wirujące, i słyszał jakiś huk, krzyki i zgrzyty w głowie.
 Padał i podnosił się. Odwiązały mu się szmaty na chorej nodze. Zerwał je i szedł dalej, nie czując bólu, gdy kością obnażoną uderzał o kamienie i wystające suche gałęzie.
 — Dojdę... — szeptał w obłędnym uporze.
 Wydało mu się, że jest w Karpatach, w legjonach, że idzie bić się za Polskę z wiarą w jej triumf i zmartwychwstanie, że ma, jak wtedy, 17 lat i że idzie za nim błogosławieństwo zapłakanej matki-wdowy i jej słowa ostatnie, gdy wsiadał do pociągu:
 — Wracaj szczęśliwie!
 — Wrócę, matulu, wrócę do wolnej Polski! —