Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/272

porwało Władka i rzuciło go do głębokiego dołu, wykopanego w ziemi i zamykanego drewnianą kratą.
 Było to więzienie, zwykłe w Urianchaju, Mongolji, a nawet na kresach Chin.
 — Do cholery ciężkiej! — zawołał Władek. — A tom się zasypał! Tak to jeszcze nigdy nie bywało! Hm... Hm...
 Przypomniał sobie radę matki i zaczął wzdychać do Boga, prosząc o pomoc.
 — Chyba się cud stanie, gdyż jakaż tu może być pomoc? Położyć się nawet nie mogę, bo ciasna, djablo ciasna jest ta ohydna dziura! Źle mi poszło z tym „ułanem“... Trzeba było do „cygana“ się przyznać...
 Zaczął walić pięściami w kratę i krzyczeć:
 — Nojon! Nojon!
 Do rowu zbliżył się Sojot i, słysząc, że jeniec woła: „nojon“, co oznacza — książę, odciągnął kratę, dopomógł więźniowi wygramolić się, poczem odprowadził go do namiotu opasłego księcia.
 — Cygan! Ja jestem prawdziwy, najprawdziwszy cygan, słyszysz, ty — worku z łojem? Cygan! Cygan! Cygan!
 Książę wydął pogardliwie grube wargi i rzucił jakieś pytanie.
 Władek domyślił się, iż żąda od niego dowodów.