Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/40

 Wkrótce stary Poleszuk o powichrzonej, kołtuniastej czuprynie i zbitej w dwa kłaki brodzie, stał przed oficerami. Spoglądał spodełba nieufnym wzrokiem, miętosząc w ręku baranią czapkę.
 — Chcemy kupić owsa dla koni i żywności dla ludzi — rzekł kapitan.
 — Nijakiej żywności nie mamy, panie oficerze — odburknął wójt. — Sami głodem przymieramy...
 Długo przekonywał i namawiał go kapitan, aż zniecierpliwiony zawołał:
 — Pamiętaj, chłopie, że jak sami szukać zaczniemy, a znajdziemy — nie będę wtedy z tobą długo gadał.
 — Jak chcecie... — mruknął stary, rzucając ukośne spojrzenie na zbiegających się zewsząd chłopów.
 — Jeżeli dowiem się, że ukryliście żywność, będę was miał za wrogów Polski i za przyjaciół bolszewików. A wiecie co was za to czeka? — podniósłszy się na strzemionach, mówił kapitan i groźnie zmarszczył brwi.
 Chłopi milczeli, ponuro patrząc w ziemię.
 Kapitan się wahał. Nie lubili bowiem oficerowie przemocą zabierać ludności potrzebnych dla wojska zapasów i rzeczy, nawet wtedy, gdy płacili za wszystko sumiennie. Zaczął więc oficer kusić Pole-