Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/88

 Biegł i myślał, że oto biegnie obok niego Grześ Gruszecki, wysoki, wiotki chłopak. Ma zaledwie 15 lat. Biegnie, podskakując, i coś pokrzykuje. Wesół jest i szczęśliwy, a dziś w nocy płakał do rana, gdyż tęskni za domem i ulubionym kotem.
 — Dzieciak! — mignęła Ludwikowi myśl, chociaż sam przecież był też dzieciakiem, tylko, że nigdy nie płakał i tęsknotę tłumił w sobie słowami:
 „Teraz wojna, a tęsknota i miłość na później“!
 Naraz Ludwik potknął się upadł.
 Chciał zerwać się i biec dalej naprzód, lecz nie mógł ruszyć z miejsca. Siadł na ziemi i ze zdumieniem spojrzał na nogę. Spodnie nad kolanem zaczęły jakoś dziwnie wystawać, jak pęcherz, gdy go nadymają. Chłopak dotknął ręką i natychmiast dłoń krwią się zbroczyła.
 — Ranny jestem! — domyślił się.
 Zagiął spodnie i obnażył nogę. Ciemna struga krwi ze świstem płynęła z kolana, a z buta też buchała krew...
 — Głupia rana — pomyślał Ludwiś.
 Lecz jednocześnie poczuł, że słabnie. W oczach zaczęły mu latać czarne i białe koła. Zemdlał.
 Oprzytomniał ze straszliwego bólu. Noga zbrzękła, zsiniała, a krew płynęła i płynęła, aż się zebrała cała kałuża gęstej, szkarłatnej krwi.