Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/90

 Zdarto z niego ubranie, czapkę i buty...
 Obudził się pod wieczór, od zimna, bólu i krzyków straszliwych.
 Zobaczył, że szeregi polskie znowu idą do ataku, zdołał rękę wyciągnąć i wyszeptać:
 — Wody...
 Lecz było to już konanie. Konał długo, aż do wieczora, a gdy koledzy po odbiciu Prusinowic poczęli go szukać, znaleźli zwłoki Ludwika Tatkowskiego... nagie, zsiniałe, z twarzą, wykrzywioną bólem straszliwym.
 Ślubował i ślubu dokonał.
 Dokonali go i młodsi bracia. Lecz z siedmiu zginął tylko on jeden.
 Spełnił, co mu kazało serce Polaka...
 W podzięce za wierność ojczyźnie, nie mamy innej nagrody, jak przekazanie potomstwu sławnych imion bohaterów.
 Śród takich imion świecić przykładem i chlubą będzie przez wieki imię Ludwika Tatkowskiego.