Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/103

 Kobieta, zbita z tropu, spuściła oczy i przebierała końce chustki, zarzuconej na plecy.
 — Ja też tak i radziłam, aby w święto nie niepokoić panienki, bo to, wiadomo, każdy chce odpocząć i być wolnym — niepewnym głosem bąkała nagle zmieszana babina.
 — Bardzo dobrze radziła Kaliniukowa i sprawiedliwie! — zauważyła nauczycielka.
 Kobieta, poprawiając na sobie chustkę i przestępując z nogi na nogę, szepnęła:
 — To — prawda, ino on kazał mi pójść i nagadać wam, panienko...
 Spojrzawszy na nią badawczo, Halina spytała surowym głosem:
 — Któż to jest ów „on“, który kazał wam tak źle postąpić, krzywdząc mnie bez powodu?
 Babina nagle zaczęła chlipać i całować nauczycielkę po rękach, bełkocąc niewyraźnie:
 — Wybaczcie mi, panienko!... Skrzywdziłam was — to prawda! A wszystko przez tego Piotruka, co to za kordon się wymyka, a potem, gdy powróci, baje, że Polacy rychło stąd pójdą, tych zaś, którzy z nimi trzymali, komuniści na Sybir wywiozą... Ot, ja głupia nastrachałam się i przybiegłam z pyskiem do panienki!...
 Halina słuchała uważnie, gdyż zrozumiała, że w tej chwili zachodzą wypadki o znaczeniu zasadniczem i niezmiernie ważnem.
 Wzruszyła ramionami i, udając zdumienie, zawołała:
 — Nic nie rozumiem! Cóż ja jestem temu win-