Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/121

gle wstrzymana w zaporach, wartko biegły wiry i pienne strugi, bijące w pale i syczące na przeszkodach, ukrytych pod powierzchnią rzeki.
 Poleszuk szybciej i częściej odrzucał się i zginał gwałtownie, pchając czółno poprzez jazy i lawirując zręcznie w ich zawiłym labiryncie.
 Wreszcie wywiódł łódź na spokojną toń i, jakgdyby odpowiadając własnym myślom, zawołał z wybuchem:
 — Takim głosem, jak u panienki, to grzesznika do nieba można zaprowadzić, a wściekłego wilka — urobić na jagnię!
 Halina zaśmiała się zawstydzona nieco tak entuzjastyczną i szczerą pochwałą i zaczęła opowiadać Poleszukowi, jak dozorowała pewną bardzo nieszczęśliwą, chorą dziewczynę, uspokajając ją śpiewem, gdy ta miewała napady szału.
 — Ciężkie miała panienka życie! — zauważył ze współczuciem Konstanty.
 Potrząsnęła główką i odpowiedziała bez namysłu:
 — Nie było to jednak najcięższe!... Zresztą od szczęśliwego życia nie ucieka się na Polesie...
 Drgnął nagle i przestał pracować wiosłem. Patrzał teraz na Halinę z jakąś bolesną przenikliwością i zdumieniem, jakgdyby zobaczył ją po raz pierwszy.
 Po chwili spuścił oczy i, mruknąwszy ze smutkiem:
 — To dlatego tylko pozostajecie na Polesiu?... — popędził czółno ze zdwojoną siłą.