Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/227

fla morza, pocięta w srebrzyste wstęgi ciemnych fal z białemi i różowemi tam i sam plamami żagli.
 Dotknęła jego ramienia i przerwała mu:
 — Czy powiedziałeś już o mnie rodzicom?
 — Ależ, — naturalnie! Byli bardzo... radzi... — odpowiedział nieco zmieszanym głosem, spuszczając głowę pod pozorem poszukiwania papierośnicy.
 Halina zbladła jeszcze bardziej, a w jej źrenicach mignęło osłupienie i nieukrywany lęk.
 — Przecież są w Warszawie?... — szepnęła, nie spuszczając z niego wzroku.
 — Ach, prawda! — zmieszał się zupełnie Zdzisław i, wstając, dodał:
 — Telegrafowałem do nich szczegółowo... o wszystkiem...
 — Czy odpowiedzieli na twoją depeszę?
 Zdzisław przeszedł się po pokoju i wyjąkał niewyraźnie:
 — Nie miałem jeszcze odpowiedzi, bo, zapewne, ostatnie dni spędzili w Kutnowskiem u krewnych.
 Halina długo milczała. Strzępy rozpaczliwych, jadowitych myśli wirowały dokoła, niby lej mętnej wody na nieruchomej pozornie smudze rzeki. Z tego wiru wynurzał się nagle i śmigał zimnemi skrętami potwornego cielska strach obłędny i dziki.
 Skrawkiem świadomości pochwyciła coś niezbędnego, co dziwnie ją gnębiło, i szepnęła:
 — A więc pojutrze jedziemy do Ostrożska? Czy to już nieodwołalne?
 Hrabia Ostróg przeszedł się kilka razy po pokoju, nie mając odwagi znaleźć potrzebnych słów.