Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/24

obie panie musiały przyjąć zaproszenie do domu dawnych przyjaciół rodziny.
 Zastały tam sporo osób, a wśród nich syna gospodarzy, porucznika ciężkiej artylerji. Młody oficer, ujrzawszy Halinę i posłyszawszy jej nazwisko, podbiegł do niej i pochylając się w niskim ukłonie zawołał:
 — Panna Halina Olmieńska?! Na Boga! Czy to pani studjowała w N...?
 — Tak! Ukończyłam tam seminarjum nauczycielskie — odpowiedziała, pytająco patrząc na nieznajomego oficera.
 — Tak, właśnie, właśnie! — ucieszył się porucznik.
 Starzy znajomi podchodzili do przybyłych pań, zasypując je gradem pytań i interesując się losem pięknej panienki. Artylerzysta usiadł koło fortepianu i uważnie przyglądał się Halinie, a gdy zwolniła się wreszcie od obstępujących ją znajomych, zagadnął:
 — Wie pani, dlaczego tak się ucieszyłem, ujrzawszy panią? — spytał półgłosem.
 Wzruszyła ramionami i, zlekka marszcząc brwi, odpowiedziała z obojętnym uśmiechem:
 — Skądżebym mogła wiedzieć? Nie jestem wszak jasnowidzącą!...
 Nieprzychylny i ostry jej ton zbił porucznika z tropu.
 Odchrząknął i zapalił papierosa, obmyślając dalszą rozmowę. Odezwał się wreszcie, robiąc przebiegłą minę: