Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/86

Aleksa wczorajby jeszcze ziemię gryzła, a teraz rychło zdrowa będzie! Rozumiecie, chłopcy?!
 — Czy mówiłeś o tem panience? — pytano go.
 — Nie! Niech on sam jej o tem powie... Nie moja to rzecz cudze słowa powtarzać! — mruknął Konstanty.
 — Patrzaj-no go! — wołali chłopi. — A pocóżeś to latał po wsi i każdemu po sto razy gadał o tem?
 Konstanty wybuchnął głośnym śmiechem i odpowiedział, błyskając zębami:
 — Abyście wiedzieli, capy, jaką macie nauczycielkę, a jeżeli któryś...
 Urwał nagle i krzyknął:
 — Chodźcie do Abramki! Postawię po lampce...
 — Znalazłeś widać, w Łachwie worek z pieniędzmi? — żartowali towarzysze.
 — Znalazłem tysiąc worków, ino — nie w Łachwie! — odkrzyknął z jakąś bujną, niepowstrzymaną radością.
 Istotnie Aleksa powróciła wkrótce do Harasymowicz.
 Przywiózł ją sam doktór, przypłynąwszy w dużej łódce z flagą Czerwonego Krzyża na dziobie.
 Doktór — młody jeszcze człowiek, o poważnej, zamyślonej twarzy i przedwcześnie szpakowatej, niezmiernie gęstej i nastroszonej czuprynie, miał zadziwiająco krótki wzrok.
 Na jego zadartym, zlekka czerwonym nosku, tkwiły żółte, rogowe okulary, o niebywale gru-