Strona:F. Antoni Ossendowski - Nauczycielka.djvu/90

 Halina śmiała się serdecznie, słuchając pana Wichra.
 — Poco pani tu przyjechała, poco, na miły Bóg? — dopytywał doktór.
 — Odpowiedź — bardzo prosta! — zawołała. — Musiałam rozpocząć samodzielne życie w swoim zawodzie, a że nie znalazłam innej posady, jak tylko na Polesiu — pracuję w Harasymowiczach, panie doktorze, i przysparzam panu pacjentów, a po otrzymaniu apteczki — będę panu robić konkurencję!
 — No-no-no! — kręcił głową lekarz. — Że też panią wypuścili z tej Warszawki kochanej?!
 — A któż miałby mnie tam gwałtem zatrzymywać? — podnosząc ramiona, spytała Halina.
 Dr. Wicher klepnął się po bokach, jednym szybkim ruchem ręki jeszcze bardziej zwichrzył sobie czuprynę i, podbiegłszy do zwierciadła, pstryknął w szkło palcem, wołając wysokim falsetem:
 — Niech się pani sobie przyjrzy w lusterku, a dobrze, dobrze!
 Zrozumiała, co miał na myśli, spoważniała więc natychmiast i z lekkiem wetschnieniem, które jednak nie uszło uwagi doktora, mimo jego zwykłe roztargnienie, odpowiedziała:
 — Ma pan na myśli sprawy, które nie istnieją dla mnie... Nie istnieją zupełnie, gdyż oddawna zostały skreślone z mojej ewidencji życiowej...
 — Dlaczego? Dlaczego? — biegając po pokoju, jakimś rozpaczliwym głosem zawołał znów pan