Strona:F. Antoni Ossendowski - Ogień wykrzesany.djvu/170

 — Dwa albo i trzy tysiące ludzi widziało mnie, a na pole wyszedł tylko pan...
 — Poco pani się tak naraża? — spytał.
 — Pragnę umrzeć... na posterunku... dla spokoju sumienia — szepnęła, zaciskając zęby. — Śmierć oszczędza mnie jednak z całem okrucieństwem..
 — Nikt z nas nie przeczuwa nawet, co go czeka w przyszłości — rzucił Nesser.
 Westchnęła ciężko i odparła surowym głosem:
 — Moja przyszłość — męka nigdy nieskończona.
 — Niech pani tak nie mówi! — ożywił się dziennikarz. — Mogę to powiedzieć z własnego doświadczenia, bo przeżywałem już nieludzkie cierpienia.
 Podniosła na niego mądre, wszystko rozumiejąco oczy.
 — Tak, tak — nieludzkie cierpienia, torturę myśli — wybuchnął z namiętnością. — Późno przyszła ta męka i wszystko, co zbudowałem dla siebie, zburzyła, kamienia na kamieniu nie pozostawiwszy! Czułem się bardzo nieszczęśliwy, a dziś krzyczy we mnie radość i szczęście... Pani to spowodowała, porywając mnie na to pole za Bar-le-Duc!
 Pochyliła głowę i rzekła:
 — Bóg wynagrodził pana za czym, pełen miłości dla cierpiących...
 — A więc jeśli istnieje Bóg i zadaje sobie trud, aby spoglądać na nas, to ześle On i pani sowitą, piękną nagrodę, być może, niespodziewaną! Jeżeli pani wierzy w Boga, zwątpienie w Jego łaskę jest grzechem — powiedział Nesser, tak gorącym głosem, że aż sam to spostrzegł i zdumiał się.
 Sanitarjnszka westchnęła i długo milczała.