Strona:F. Antoni Ossendowski - Ogień wykrzesany.djvu/180

 — Pochowaliśmy dowódcę, majora Osmonde — objaśnił Nessera jakiś sierżant, błyskając złotemi zębami. — Poległ w ostatniej chwili tuż — przed okopem.
 — Duże macie straty w kompanji? — spytał korespondent.
 Sierżant uśmiechnął się.
 — Pozostało nas zaledwie pięćdziesięciu i — ani jednego oficera! — odparł flegmatycznie i zapalił fajeczkę.
 Nesser namarszezył czoło. Sierżant, widocznie, zrozumiał myśli nieznajomego cywila, bo skinął na stojącego przy strzelnicy towarzysza i rzucił mu kilka słów w nieznanej dziennikarzowi mowie. Ten natychmiast podszedł do Nessera i zapytał:
 — Pan, z pewnością, jest korespondentem wojennym?
 Dziennikarz skinął głową.
 — Tak! — ciągnął żołnierz. — Poznałem kolegę odrazu! Dwa wieczne pióra, trzy ołówki, gruby notatnik i wyglądający z kieszeni szary blankiet telegraficzny dają dużo do myślenia. Ale ma pan odwagę tak sobie przechadzać się po transzach!...
 Zaśmiał się z jakąś dziwną beztroską.
 — W jakiem piśmie kolega pracuje? — zapytał Nesser.
 — Obecnie — w „Codziennej Ilustracji Wojny“ — odparł ze śmiechem. — Dawniej w naszych polskich dziennikach...
 Korespondent popatrzył na Polaka badawczo i spytał:
 — Co was — Polaków zmusza bić się w naszych szeregach?
 Żołnierz odrazu spoważniał a nawet przybladł.