Strona:F. Antoni Ossendowski - Ogień wykrzesany.djvu/281

 — Dowódcy kompanji niema! Musimy go szukać! Z pewnością, obchodzi szaniec — mruknął porucznik.
 Znowu pełzli wzdłuż rowów, gdzie oparci o nasyp stali żołnierze z karabinami, wpatrzeni przed siebie znużonym, obojętnym wzrokiem. O kilkanaście kroków przed nimi wżarł się w nasyp granat niemiecki, buchnął ogniem, poszarpał parapet, rozrzucając ziemię, faszyny i worki transzowe.
 Na załamaniu spostrzegli znaczną grupę ludzi, zbitych do kupy.
 Jakiś głos spokojny i łagodny mówił:
 — Chłopaki, to nic nadzwyczajnego! Jeżeli granat rozsadzi, to trafi, albo nawet nie zawadzi... A widzicie — „bosze“ znów się tam ruszają? Ognia do nich, dzieci! Sierżancie, dajcie mi karabin!
 — To kapitan Delvert... — szepnął oficer. — Uczy młodych, poboru 1916-go roku...
 Poszedł do dowódcy i meldował mu o wyniku swojej misji.
 — Obiecano nam przysłać na jutro wory, instrumenty szańcowe, naboje i race sygnałowe... Przysięgano mi na wszystkie świętości, że pchną też niezwłocznie trzech sanitarjuszów, aby uprzątnąć poległych i trochę zdezynfekować rowy...
 — Wierzysz im, przyjacielu? — zapytał Delvert, zdejmując binokle i przecierając szkła rękawem.
 — Chcę wierzyć... — odparł porucznik.
 — No, to już połowa zrobiona! — zaśmiał się kapitan. — Ciężka była wyprawa?
 — Tak! Przejście od tunelu prawie odcięte, — — opowiadał Riballier, — chociaż i przed tunelem, pomiędzy fortami St. Michel i Souville było gorąco, ale najgorzej — w tunelu! Boże wielki, co się tam dzieje!