Strona:F. Antoni Ossendowski - Ogień wykrzesany.djvu/300

 Chłopak podniósł na niego błędny wzrok, lecz, spotkawszy się ze źrenicami Nessera, nagle zamrugał powiekami i wziął fajkę.
 Dziennikarz zaśmiał się cicho i śmiał się długo i dziwnie.
 — Co was tak ubawiło? — spytał kapral.
 — Pomyślałem sobie w tej chwili, jak to rodzice tych malców mówią do siebie, że ich synowie psują powietrze ze strachu, niczem gazy trujące... — powiedział Nesser.
 Kapral wszystko zrozumiał i, niby obojętnie wzruszając ramionami, mruknął:
 — Gdzież tam?! To — dzielny żołnierz... Zobaczycie wnet!
 Fajka powróciła do Nessera, a zamilkły nagle odcinek rowów natychmiast rozbrzmiał nowemi salwami. Chłopcy z pasją niezwykłą walili do „boszów“.
 W innem miejscu jakiś niemłody już żołnierz o twarzy, wykrzywionej strachem, cisnął karabin o ziemię i usiadł, bezwładnie opuściwszy ręce.
 — Zasłabliście? — zapytał go Nesser.
 — Psia ich wiara! — zaklął strzelec, tupiąc nogami. — Niech im dzieci wymrą na najgorsze choroby!
 — Do kogoż-to stosujecie takie piękne życzenia? — rzucił szyderczym głosem ochotnik.
 — Do generałów naszych, fabrykantów, bankierów stosuję! — warknął, zaciskając pięści. — Ich to sprawka — ta wojna przeklęta!
 Nesser zamyślił się na chwilę, a potem, siadając obok, szepnął:
 — Któż to wie, czyja w tem wina?