Strona:F. Antoni Ossendowski - Ogień wykrzesany.djvu/77

kilka strzałów naraz. Uciekający krzyknął przeraźliwie i obsunął się na ziemię.
 — Latarki! — zakomenderował oficer i podszedł do leżącego.
 Oglądał go uważnie i porównywał z fotograf]ą, wydobytą z teki. Po chwili zaczął się śmiać cicho, złośliwie.
 — Towarzysz „Strzała“ nie będzie już mógł wysłuchać do końca wykładu Niny Michajłówny, bo dostał kulę w serce...
 Wniesiono tymczasem lampy.
 — Chodźmy! — szepnął Fougères do reportera. — Musimy się wylegitymować.
 Zbliżyli się do komisarza policji. Dziennikarz, uchylając kapelusza i pokazując dokumenty, objaśniał:
 — Interesowało nas życie robotnicze. Przeczytaliśmy afisz o wykładzie w czytelni ludowej i wstąpiliśmy, nie wiedząc, że znajdziemy się w tak przykrej sytuacji.
 — O czem mówiono tu w obecności panów? — zapytał komisarz.
 Fougères wzruszył ramionami i odparł bez wahania:
 — Przed wykładem, o ile zrozumiałem, była mowa o poglądach partyjnych na sprawy samokształcenia.
 — Czy i pański rodak może to potwierdzić?
 — Ten pan jest znakomitym dziennikarzem francuskim, niestety, wcale nie mówiącym po rosyjsku! — odpowiedział Fougères.
 Komisarz zapisał nazwiska i adresy obydwóch cudzoziemców i oznajmił:
 — Panowie są wolni! Protokół o ich zagadkowej obecności na nielegalnem zgromadzeniu zostanie skierowany do wyższych władz. Od nich będzie zależała decyzja ostateczna...