Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/134

 W trzech strzępach dawnej Polski panowały trzy różne kierunki czynu, prowadzącego do odrodzenia ojczyzny.
 W Wielkopolsce — legalna walka na polu ekonomicznej obrony prastarej ziemi piastowej, na którą parł kapitał i kolonista niemiecki.
 W Kongresówce — dyplomatyczna ugoda, oddziaływanie na myśl rosyjską za pomocą sfer liberalnych i radykalnych.
 Plan obłudny, zwodniczy, ciągle się urywający i na nowo wszczynany.
 W Galicji samotny człowiek, pełen wiary niezłomnej, otoczony miłością jednych, a nienawiścią drugich, milczący brygadjer, Józef Piłsudski, wskrzesił plan wieszcza narodu polskiego — Adama Mickiewicza.
 Natchniony poeta i wielki prorok przekazał swemu narodowi takie słowa:
 „Ażeby była jakabądź forma rządu w Polsce, co ostatecznie wyrazi wola narodu, musi być powstanie w Polsce. Ażeby było powstanie w Polsce, musi być, choć jeden pułk polski. A że wy swojego nie macie, musicie go wziąć z rąk demokracji.“
 Słowa te skierował niegdyś Mickiewicz do szlachty polskiej, która z biegiem lat niewoli na czyn szalony i śmiały już porwać się nie mogła.
 Wytrwały brygadjer i jego pomocnicy, oddani idei walki zbrojnej o niepodległość ojczyzny, tworzyć zaczęli wojsko polskie w Galicji.
 Sypnęła się do organizacyj wojskowych młodzież szkolna i akademicka, inteligencja pracująca, robotnicy, chłopaki wszystkich stanów.
 Wstąpił do strzelców pogromca Borysa Suzdalskija — Alfred Małachowski.
 Inaczej nie mógł postąpić.
 Młodzieniec wyniósł z domu gorące pragnienie walki za swój kraj.
 Za Polskę walczył ojciec Alfreda i zginął na szubienicy.
 Alfred, będąc dzieckiem jeszcze, poprzysiągł za śmierć ojca zemstę Rosji.