Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/137

i bohaterskich żołnierzy szóstego bataljonu pierwszej brygady legjonów“.
 Na odcinku 6-go bataljonu doszło do bitwy na bagnety.
 Alfred Małachowski na czele swojej kompanji z karabinem w ręku zderzył się z żołnierzami jednego z pułków syberyjskich.
 Nie wiedzieli legjoniści, że w pułku tym służyli liczni Polacy.
 Zderzenie było zaciekłe. Oficerowie pracowali bagnetami ramię przy ramieniu z żołnierzami.
 Wśród wiary zaczęły się rozlegać okrzyki:
 — Za Polskę! Bij!
 Wtedy stała się rzecz straszna a nieprzewidziana.
 Szara masa stojących w rezerwie sybiraków wypadła nagle z okopów i pobiegła ku Polakom, krzycząc coś, co zagłuszał zgiełk bitwy, trzask karabinów i warkot kulomiotów.
 Myśląc, że do nieprzyjaciela nadciągają nowe posiłki, Alfred Małachowski skierował ku nim część swoich ludzi i wraz z nimi, jak orkan, spadł na biegnących.
 Kilku strzelców-sybiraków bez życia padło na ziemię, a biegnący na ich flanku oficer, pchnięty bagnetem w brzuch, zatoczył się i krzyknął przeraźliwie:
 — Stój! My Polacy! Przechodzimy do was!...
 — Stój! Stój! — wołał Małachowski.
 — Stój! — powtarzali komendę legjoniści, walczący w pobliżu.
 Po zdobyciu okopów rosyjskich Małachowski pobiegł na pierwszą linję, aby porozumieć się z sybirakiem-oficerem.
 Długo nie mógł go znaleźć. Nareszcie pokazano mu okop, gdzie umieszczono rannych legjonistów i jeńców. W kącie obszernej skrytki, ze stojącemi w niej kulomiotami rosyjskiemi, Alfred ujrzał postać ludzką, przykrytą szarym szynelem żołnierskim.
 — Leży tam oficer... Umarł... — objaśnił jeden z legjonistów, zajętych wyciąganiem karabinów maszynowych.
 Małachowski odsłonił głowę zmarłego.