Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/15

 — Na mój wiek i wagę — rekordowy rzut! — zauważył z dumą.
 Spostrzegłszy ciepłe błyski w piwnych oczach Manon, zarumienił się znowu i, schwyciwszy mały kamyk, z siłą cisnął go do góry. Kamień zmalał, prawie zniknął w lazurowem powietrzu i z głuchym bulkotem wpadł do wody, nie rozrzucając bryzgów.
 — Nie widziałam go nawet, tak był wysoko — klaszcząc w dłonie, wołała dziewczynka. — Jeszcze raz! Jeszcze!
 Hans kilka razy ciskał dla niej kamienie, a szły coraz wyżej.
 — Spróbujcie wy teraz! — rzekł do towarzyszy.
 Wyrostki, w których już budził się instynkt męski, nie chcieli jednak pokazać swej niższości przed dziewczynką i, podnosząc ramiona, odparli.
 — Nie jest to naszym sportem...
 — Wiem, że Joe biega i boksuje. Ale ty, Borysie, jakim się sportem zajmujesz? — zapytał Hans.
 — Ja... konną jazdą, — odpowiedział chłopak. — Nie tu, lecz w Rosji, w majątku ojca. Mamy dobrą stadninę... Piękne konie... Biorę już przeszkody wyścigowe i byłem zaproszony do hrabiego Orłowa na polowanie par-force!
 — Tak! — zakończył rozmowę Hans, prężąc szeroką pierś. — Ja zaś uprawiam wszelkie sporty. Ojciec mówi, że w życiu to nieraz może się przydać i...
 Chłopak się zaciął.
 — Co jeszcze mówi? — zapytała Manon, słuchająca go z ciekawością.
 Hans ze śmiechem rzekł:
 — Ojciec powiada, że kilka niemieckich pokoleń suszyło sobie mózgi nad teorjami filozoficznemi, teraz zaś przyszedł czas, aby je w życie wprowadzić. W tym celu potrzebne będą stalowe mięśnie i nerwy. Popatrzcie, jakie mam muskuły!
 Hans zgiął ramiona i naprężył mocne bicepsy.
 Oczy dziewczynki z podziwem spoczęły na młodym atlecie.
 Mała kobietka, dziecko jeszcze, wyczuła zdrową naturę męską, zdolną do poświęceń, bohaterstwa i wzbudza-