Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/154

 Wieczorem tego dnia dowodzący generał zażądał stawienia do sztabu odważnej sanitarjuszki.
 Przyszła spokojna, milcząca i ponuro patrzyła przed siebie:
 — Jak się pani nazywa? — pytał generał.
 — Sanitarjuszka 43-go ruchomego szpitala, Manon de Chevalier — odpowiedziała cicho.
 — W imieniu Francji dziękuję pani za bohaterską pracę. Zostanie pani przedstawiona do krzyża Legji Honorowej. Wszyscy podziwialiśmy odwagę pani i jej ofiarność! — mówił generał, z szacunkiem i współczuciem patrząc na piękną, zamarłą w bólu twarz młodej kobiety.
 Nic nie odrzekła i odeszła, obojętna, ociężała.
 Obecny przy rozmowie szef szpitala, objaśnił:
 — To panna de Chevalier, studentka medycyny, którą na froncie Chemin des Dames porwali Niemcy i...
 — Ta—ak! — zawołał generał. — Czytałem o tym wypadku, tylko nazwiska nie pamiętałem.
 — Nazwisko, na prośbę poszkodowanej, nie było podane, — meldował doktór.
 — Nieszczęśliwa dziewczyna! — westchnął generał. — Taka piękna i taka odważna! Przecież to, co uczyniła, było prawdziwem bohaterstwem, panowie!
 — Patrząc na nią, idącą wśród pocisków i kulomiotowego ognia, czułem, że siwieję... — dodał jakiś sztabowy podpułkownik, wzdrygnąwszy się na to wspomnienie. — Zdawało się, że szukała śmierci...
 — To bardzo prawdopodobne — dorzucił adjutant. — Stała, wystawiając się na cel, gdy oglądała teren pomiędzy okopami. Straszne to było!
 — Tak! — zauważył generał. — Inna rzecz, gdy pada mężczyzna, lecz nie mogę obojętnie widzieć kobiety podczas bitwy. Jest w tem coś potwornego!...
 Był to zaledwie jeden epizod z działalności sanitarjuszki de Chevalier. Wszędzie, bowiem, stawała w najniebezpieczniejszych miejscach, zawsze spokojna i ponura.
 Świadomie szukała śmierci, a śmierć omijała ją.
 Zrozumiała nareszcie, że los, czy przeznaczenie oszczędzają jej życie.