Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/191

 — Tegobym nie chciała! — protestowała energicznie. — Pan jest młody i, gdy zdrowie powróci, powinien pan wziąć się do pracy i walczyć z tem, co zgubiło Niemcy i całemu światu zadało cios!
 Westchnął i nic nie odpowiedział. Przerażała go myśl, że nastąpi czas, gdy będzie pozbawiony widoku i głosu Manon, bez której nie mógłby przeżyć, jak mu się zdawało, ani dnia jednego.
 Po obiedzie Hansa, Manon znowu przyszła i, stanąwszy na progu, oznajmiła:
 — Goście przybyli...
 — Bardzo proszę! — zawołał kapitan, podnosząc się z kanapy i idąc ku drzwiom. — Panie Leyston, panie Wilson, drogi panie Małachowski, jakże się cieszę!
 Serdecznie potrząsał ręce znajomych i podsuwał im fotele.
 — Panna Manon przeraziła nas, opowiadając o ciężkiej chorobie pana, ale widzę, że teraz już wszystko dobrze! — zauważył Roy Wilson.
 — Well, very well! — potwierdził Joe, przyglądając się Hansowi z ciekawością.
 Rozmowa długo nie mogła się nawiązać. Coś krępowało tych ludzi. Nie pomogło nawet wyborne wino, podane przez lokaja.
 Odczuwał to zmieszanie i skrępowanie Hans von Essen.
 Uśmiechnął się i rzekł:
 — Przed dowódcą łodzi N. 30 nie mogą panowie zdobyć się na szczerość?...
 — O!... — mruknął Leyston, krzywiąc usta.
 — Istotnie — zgodził się Roy. — Jest pan autorem najstraszliwszej stronicy z historji ostatniej wojny...
 Zapadło milczenie.
 — Jednym z autorów, chciałem powiedzieć... — poprawił się Amerykanin.
 — Nie mówmy teraz o tem! — przerwała Manon. — Kapitan jest jeszcze zbyt słaby, aby mógł prowadzić długie i poważne rozmowy.
 — Yes! — zgodził się Joe.
 — Naturalnie — podtrzymał go Wilson.