Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/21

 Był to zaś pierwszy wysiłek, uczyniony w obronie tego, który poza granicami świadomości zajął miejsce w jej sercu kobiety-dziecka.
 Nie istnieją, bowiem, w świecie człowieka czyny i zjawiska, które, mając w oczach kobiety wytłumaczenie, nie byłyby przez nią bronione z całą namiętnością i siłą przekonania, wiernie, wytrwale, do ostatniego tchu.
 Wybiegłszy do hallu, Manon spostrzegła nowych gości, przybyłych do hotelu.
 Młoda, przystojna pani w żałobnej sukni rozmawiała z dyrektorem. Obok niej stał chłopak, lat trzynastu, w czarnem ubranku z białym wykładanym kołnierzykiem i krepą na rękawie bluzki.
 Manon odrazu zrozumiała, że pani jest matką chłopaka, gdyż podobieństwo było uderzające.
 Te same obfite włosy płowe, oczy ciemne, ściągła twarz i usta smutne.
 Dziewczynka uważnie przyglądała się chłopakowi, bo podobał się jej od pierwszego wejrzenia. Gdy czarno ubrana pani weszła z dyrektorem do biura, Manon zbliżyła się do chłopca i rzekła:
 — Nazywam się Manon de Chevalier. Czy na długo pan przyjechał do Genewy?
 Lekko się rumieniąc, chłopak odpowiedział:
 — Jeszcze nie wiem! Może na dwa tygodnie, a może na miesiąc, gdyż później jedziemy do Krakowa...
 — A jak się pan nazywa? — pytała dalej.
 — Alfred Małachowski — rzekł.
 — Rosjanin? — zawołała. — Mam już jednego znajomego Rosjanina — Borysa Suzdalskija.
 — Nie jestem Rosjaninem — odparł, podnosząc głowę. — Jestem Polakiem, Rosjanie zaś są mymi wrogami... śmiertelnymi wrogami.
 Oczy błysnęły mu złowrogim ogniem.
 — Polak? — powtórzyła przeciągle dziewczynka. — Ależ to Rosja? Ojciec zawsze tak mówi.
 — Jeżeli ojciec panienki tak mówi, to niezawodnie uważa Alzację za niemiecką ziemię? — uśmiechając się ironicznie, spytał Alfred Małachowski.