Strona:F. Antoni Ossendowski - Pięć minut do północy.djvu/218

widzę dobrych duchów gór... Nie widzę... Czy ja je zobaczę, mamusiu?
 — Zobaczysz kiedyś, synku — odparła Manon.
 — Kiedyż, kiedyż? — nalegało dziecko.
 — Gdy dorośniesz, Henryczku... — szepnęła.
 — Jakże pragnę prędzej dorosnąć! — zawołał, tupiąc nóżką i nie spuszczając wzroku z roziskrzonych szczytów Alp.
 Manon była szczęśliwa.
 Kochała syna teraz jeszcze goręcej. Mogła już widzieć przed sobą jasny cel — wychowanie Henryka.
 Przyszła dawno zapomniana myśl:
 — Uczynić z niego mściciela krzywdy i pohańbienia matki!...
 Wzdrygnęła się cała. Wydało jej się to okrucieństwem i zbrodnią.
 — Mamusiu! — zwrócił się do niej Henryk. — Jeżeli są dobre duchy, to powinny być i złe?
 — Dlaczego tak myślisz? — zapytała Manon.
 — Inaczej nie nazywałby ich Hans dobremi, lecz wprost duchami! — odparł. — Jakież są te inne — złe duchy?
 — Są czarne... — rzekła po namyśle Manon.
 — Czarne, jak to, co ciągle widziałem, gdy byłem ślepy? — pytał.
 — Czarne i niegodziwe, bo usiłują zbłąkanych w górach ludzi strącić do głębokich przepaści... — przypomniała sobie Manon jakąś bajkę.
 Chłopczyk wpadł w zadumę.
 Idąc do domu, zatrzymał się nagle i, rączką wskazując na szczyt Montblanc, rzekł z siłą:
 — Gdy dorosnę, dotrę do dobrych, białych duchów, zaprowadzę je na najwyższy szczyt i zwalczę złe, czarne duchy!
 Mały Henryk wskazywał matce cel jej i swego życia.
 — Tak, tak, synku! — wybuchnęła, przyciskając go do piersi.
 W tej chwili zapadł wyrok na nią.
 Już nigdy nie miała myśleć o sobie, bo zajaśniało przed nią wyższe przeznaczenie.